Wpływ potasu i sodu na plon buraków cukrowych

Potas i sód mają podobny wpływ na wzrost, rozwój i produktywność buraka cukrowego. Oba odgrywają ważną gospodarce wodnej rośliny poprzez kontrolowanie utraty wody z aparatów szparkowych na powierzchni liścia. Potas kontroluje stężenia jonów w komórkach roślinnych i transport sacharozy do korzenia.
Rośliny z niedoborem potasu charakteryzują się liśćmi z małymi brązowymi nekrotycznymi plamami pojawiającymi się najpierw na brzegach blaszki liściowej i w ciężkich warunkach rozprzestrzeniają się aż do nerwu głównego, ale nie obejmują samych nerwów.
Buraki cukrowe charakteryzują się dużym pobraniem potasu i sodu. Pierwiastki te są wymienne, to znaczy można zastąpić jeden drugim. Burak cukrowy pobiera i akumuluje w korzeniach do 120 kg K2O / ha, jednak zalecenie do stosowania są niższe, ponieważ doświadczenia nie wykazują potrzeby stosowania wysokich dawek. Określenie potrzeb roślin i wyznaczenie dawki zależą od rodzaju gleby i jej zasobności w potas. Można to ustalić na podstawie analizy gleby. Zwykle potas wysiewa się przed zasiewem.

Jak wspomniano, sód podobnie jak potas odgrywa ważną rolę w regulacji gospodarką wody w roślinie, kontrolując stężenia jonów w tkankach roślinnych, w tym w aparatach szparkowych. Transport sacharozy do korzenia jest również wspierany przez sód.

Niski poziom sodu w glebie występuje zwykle w regionach, w których roczne opady przekraczają parowanie i powodują gwałtowne wypłukiwanie składnika z gleby. W warunkach, w których parowanie przekracza opady atmosferyczne, sód może gromadzić się w glebie i może osiągnąć stężenia powodujące toksyczność dla upraw.
W przypadku niskiego poziomu sodu, który występuje również w glebach polskich, wykazano pozytywny wpływ aplikacji tego składnika na plon korzeni buraków.